Student ontwikkelt zelf 3D-geprinte schoenen op maat

De modewereld is een fantastische plek om de beperkingen en mogelijkheden van 3D-printtechnologie te verkennen. Vooralsnog en voorlopig zal de integratie ervan in de workflow niet als vervanging voor traditionele fabricagemethoden komen, maar eerder om mogelijkheden qua vorm, functie en gevoel uit te breiden. Het zorgt ook voor opschudding in ideeën over wat mode betekent en wie er toegang toe heeft, en het verstoort de traditionele kloof tussen op maat gemaakt en uit het rek.

Een van de nieuwste ontdekkingen op de grens van 3D-printen en mode komt niet van een groot schoenenmerk, maar van een junior accounting en finance student aan de Penn State University. Nicholas Unis is geïnteresseerd in de productie van 3D-geprinte schoenen. Unis werkte al in een schoenenwinkel terwijl hij nog op de middelbare school zat en hoorde talloze klachten van klanten die dol waren op het uiterlijk van de schoen, maar hem niet lekker vonden zitten, of andersom; ze zaten heerlijk, maar zagen er niet uit.

Zijn interesse in schoenen bleef zich ontwikkelen na de middelbare school toen hij experimenteerde met het kopen van schoenen, ze aanpaste en vervolgens doorverkocht, wat er uiteindelijk toe leidde dat hij het RiFF RAFF-rapperpatroon op een paar Nike Air Jordans plaatste. Die schoenen werden megapopulair op eBay, maar hij werd gedwongen om ze te verwijderen nadat Nike geld rook en als grote corporate reus deze innovatie van hun eigen producten niet omarmde en binnenhaalde maar verpletterde door er een advocaat op af te sturen.

“Maakt niet uit, maar ik heb wel een nieuw idee!” dacht Unis die de potentiële markt voor op maat gemaakte schoenen herkende: “Door een dergelijk betaalbaar product te maken, kan ik een enorm klantenpotentieel aanboren.”

Nadat hij zich het 3D-printen eigen had gemaakt, leek de route duidelijk en Unis ging over tot het maken van 3D-geprinte schoenen, met behulp van een flexibel filament, dat kon worden 3D-geprint in drie delen: de zool, de bovenkant en de tong, gebaseerd op de afmetingen van de voeten van de drager. Helaas was de 3D-printer voortdurend vastgelopen bij het produceren van stukken uit het flexibele materiaal.

Een bekend fenomeen want de meeste 3D-printers kunnen niet goed omgaan met flexibel filament, maar hebben extra trekkracht nodig op de kop om het flexibele materiaal goed door te voeren. Er zijn wel enkele 3D-printers die hiermee om kunnen gaan, maar uiteindelijk heeft Unis besloten om zijn eigen 3D-printer te ontwerpen, waarvoor het octrooi nu is ingediend en nadat hij die eerste barrière heeft overwonnen, is hij lekker op weg om andere drempels te nemen die in zijn weg staan.

Zo hoort het ook en ook al zijn de eerste modellen nog niet echt draagbaar, doorontwikkelen is de enige manier om te komen tot waar hij ongetwijfeld over een paar jaar zal staan: schoenen die én mooi zijn, én comfortabel én op maat.

Om zijn bedrijf op te bouwen, is Unis bezig met deel te nemen investeerders- en acceleratorsprogramma’s. Na zijn afstuderen hoopt hij zijn bedrijf, UnisBrands, uit te breiden en ruimte te vinden voor meerdere printers om de binnenkomende bestellingen concurrerend te verwerken, het liefst met tussen de 24- en 72-uurs levering. Goed bezig, Unis, wij juichen initiatieven zoals het jouwe alleen maar toe!