3D-geprinte maanbases

3D-printen heeft veel impact op een groot aantal sectoren bijvoorbeeld door levens te redden of door in de ruimtevaart. Nu de mensheid in staat is om te ruimtereizen, willen we daar langer blijven en hebben we behoefte aan het onderhouden van voertuigen, stations en meer terwijl we daar zijn. 3D-printing gaat dit mogelijk maken.

Het grote probleem is dat de maan nogal onbewoonbaar is. Er is geen atmosfeer en dus ook geen bescherming tegen zonnestraling en gammastraling. De maan heeft te maken met extreme, onvoorspelbare weersomstandigheden en -fluctuaties en geen bescherming tegen meteorieten.

Toch willen we erheen. Omdat het extreem veel brandstof en dus energie kost om er te komen, is het idee nu om niet langer alles erheen te brengen, maar om het daar ter plekke te maken. De European Space Agency is nu aan het onderzoeken welke soorten van 3D-printing en welke materialen het beste geschikt zijn.

Door een maanlander te sturen naar de zuidpool van de maan, de Shackleton Crater, met daaraan vast een cilinder, kunnen de materialen gestuurd worden met een 3D-printer die door robots bediend wordt en een opblaasbare koepel.

Zodra de cilinder uitgeladen is, wordt de koepel opgeblazen en dient die als een ondersteuning (een soort steiger als het ware) terwijl de robot 3D-printers de habitat bouwen door de ondergrond van de maan op te scheppen en over de koepel heen te draperen. Zo wordt er een laagje gemaakt dat licht maar heel sterk is. Vergelijkbaar met de botten van een vogel.

De 3D-geprinte basis kan vier mensen huisvesten en geeft ze licht door dakramen en beschermt ze tegen straling en meteorieten. Op onderstaande bewegende afbeeldingen kun je zien hoe een en ander moet gaan werken.